Lidl

Ik ging naar de Lidl om snel een brood voor de zaak te kopen. Ik stond binnen twaalf seconden al met mijn brood bij de kassa. De rij bestond uit negen mensen. Negen mensen met overvolle winkelwagentjes, gevuld met de meest bizarre producten. Je weet wel, van die producten die je nooit had zien liggen en zelf überhaupt nooit zou aanschaffen, al wist je dat het bestond. En wat voor mensen zijn dat toch, die in één keer 26 pakken melk kopen? Of 18 potten augurken? De dame voor mij had haar wagentje tot het randje gevuld met alleen maar toetjes. Bizar.

Twaalf seconden om naar de kassa te komen, pak ‘em weg tien minuten om weer buiten te staan. Een leerschool voor geduld, die Lidl. Er zijn mensen die niet eens het empathisch vermogen hebben mij voor te laten. Terwijl ik ontzettend goed ben in signalen afgeven. Ik zucht, ik schuif heen en weer op mijn plek, ik zeg tegen de persoon voor mij dingen als “Goh, gek hè dat ze maar één kassa open hebben?” terwijl ik onschuldig met mijn lange wimpertjes wapper. De meeste mannen laten je wel voor, dat valt te verwachten. (Je bedankt ze uiteraard met een stralende glimlach) Oude dametjes soms ook, hoewel die af en toe ook érg gierig kunnen zijn hoor. Maar van dames van je eigen leeftijd, of met kinderen hoef je het niet te verwachten. Het is net of er zelfs in de rij van de Lidl nog een strijd tussen vrouwen gestreden wordt.

“Godver, mijn kont is dikker dan de hare, ik laat haar mooi niet voor.”

(Moet je maar geen 236 slagroomtoetjes kopen, muts.)