Merhaba!

Vandaag geen radio gedaan. Ik had de uitzending van te voren opgenomen omdat ik was gevraagd te werken bij een Turks verlovingsfeest. Het is niet mijn ding heb ik besloten, maar ik vond het een erg leuke ervaring deze cultuur (en haar lekkere hapjes) eens van dichtbij te mogen ervaren. Toen de imam zijn woordje en liedje deed moest ook ik mijn handen opheffen, en vervolgens over mijn gezicht strelen. Een vreemd ritueel, maar het voelde prettig om daar op dat moment een deel van te zijn. Maar tjonge, wat een maf preuts gedoe daar! De mannen lopen, lachen en praten met elkaar, terwijl de gesluierde vrouwen op een rijtje aan hun stoel vastgelijmd lijken te zitten. Ik zag een aantal keer hoe een man zijn vrouw iets verbood te doen, en ik walgde ervan. Ik zag vrouwen met kinderen zeulen en met hoofddoekjes hannesen, en verlegen om zich heen kijken, terwijl de meeste jonge mannen alleen maar aandacht voor mij en mijn (vrouwelijke) collega hadden. Ik vond het echt een beetje triest voor die dames. En het grappige (hoewel niet om te lachen) is, dat die mannen met ons een relatie beginnen en dan na een tijdje zeggen “Liefje, ik houd van je, je bent zooooooo mooi en hmmmmmm lekker, maar ik ga later wel met een Turkse vrouw trouwen hoor!”

Achterlijke cultuur… dat wil ik niet gelijk in de mond nemen, maar het mag wel een flinke make-over krijgen van mij hoor. Het idee van de islam is prachtig, maar hij wordt niet zelden verkeerd geïnterpreteerd door zijn volgelingen. Ik zeg dat niet zomaar, ik zie het dagelijks met mijn eigen ogen. Ik zal Oprah gelijk even een e-mailtje sturen betreffende die make-over.

En Maartje: Drooooooog hè? :o)