Grafschending

Beste lezers, ik ben, zoals beloofd aan alle nieuwsgierigen, terug gegaan naar het bos bij Warnsveld waar de rare meneer iets onbekends begraven had. Mijn vriendin Else ging mee voor de mentale ondersteuning, mocht de vondst iets onvoorstelbaar gruwelijks zijn.
Ik wist nog precies waar we moesten zijn, en daar aangekomen zocht ik naar een plek waar de aarde lichter of zachter was dan de rest. Al gauw had ik het gevonden. Ik hoefde maar heel even te graven toen ik een stukje stof tevoorschijn zag komen. Ik trok eraan en er kwam meer stof tevoorschijn. Het was nat en een beetje bebloed. Het was een oud dekbedovertrek, en er zat iets in. We keken elkaar verschrikt aan en heel even had ik het idee dat ik in een horrorfilm beland was. Ik verwachtte een afgehakt hoofd te vinden, maar mijn morbide verwachting werd godzijdank niet vervuld.
Er zat een kat in! Een dode kat, vanzelfsprekend. Het zielige beestje was helemaal opgevouwen maar zag er nog verbazingwekkend goed uit. Een mooie glanzende vacht en een vredige blik op het gelaat. Ik voelde mij zo ontzettend lullig en schuldig! Die rare meneer heeft waarschijnlijk zijn lieve Minoes een laatste rustplaats willen schenken, en wat doe ik? Ik denk dat ik Peter R. de Vries ben en ga gelijk dat graf open maken. Ik voel me echt heel schuldig, mensen. Maar ik verzeker jullie, ik heb het beestje netjes terug gelegd en met aarde toebedekt. Ik hoop dat ze het me vergeeft vanuit de kattenhemel.

Ik ben ook zo verdomde nieuwsgierig! Maarja, dat is de journaliste in mij, wat kan ik zeggen...