survival of the fittest

Indiana Jones eat your heart out, vanaf vandaag ben ik de meesteres.
Gisteren na mijn radiouitzending liep ik nietsvermoedend naar de uitgang van het pand, toen de deur niet wilde meewerken. Ik kon er niet uit! Een vreemde gewaarwording kan ik je zeggen. Een of andere klojo was in de veronderstelling dat er niemand meer in het gebouw aanwezig was en had de boel op slot gedraaid. Eventjes voelde ik me wanhopig, maar het overlevingsinstinct nam de overhand en de James Bond in mij ontwaakte. Het is zo jammer dat je op zulke momenten geen strak zwart outfitje bij je hebt, maar dat ter zijde...
Met mijn twee tassen op mijn rug geknoopt en Dali in mijn voetsporen ben ik de verwilderde tuin achter het gebouw in gelopen, op zoek naar een uitweg. Overal zag ik mogelijkheden. Een verrotte stoel, een vuilnisbak, een paar oude planken; wat kon ik gebruiken om te ontsnappen? Dit was een kwestie van leven en dood, niets mocht ik aan het toeval overlaten. Ik was op dit moment niet alleen verantwoordelijk voor mijn eigen leven, maar ook dat van mijn trouwe viervoeter en de kleine doch vaste groep luisteraars die ik had. Ik mocht niemand teleurstellen.

Om een lang verhaal kort te maken, ik ben over twee muren geklommen. Eerst de tassen, dan de hond gooien (heeft hij me ook niet in dank afgenomen), dan jezelf... vermoeiend hoor. Ik ben door een jungle van takken, brandnetels en andere nog nooit door de wetenschap ontdekte prikkende en brandende planten gelopen. Ik zit onder de schrammen en rare uitslagplekjes, maar ze staan symbool voor mijn barre overlevingstocht door de wildernis die zich ogenschijnlijk achter een onschuldig radiostation kan bevinden... wees altijd op je hoede mensen. Je weet nooit wat jou zal overkomen, de volgende keer dat jij van je werk wilt vertrekken...





BOE!