nachtmerrie

Ik ging trouwen met een groot, blond meisje. Ik weet niet waarom maar ik was de man in dit huwlijk. Ik had een groen fluwelen pak aan, groene oogschaduw, en ik zat in een grote zaal te wachten tot zij klaar was voor de ceremonie. Ik wilde niet met haar trouwen, maar het had iets te maken met de criminele onderwereld en een of andere deal waardoor ik zou blijven leven. Nou als je leven op het spel staat, dan trouw je wel even met een andere vrouw, nietwaar?

De zaal bevond zich in een immens grote villa, een oud verlaten landhuis, waar elke kamer nog ouderwets gemeubileerd was. Ik ergerde me aan Dali omdat hij steeds rondrende en verdween, ik wilde dat hij bij mij bleef! Ik ben het huis gaan verkennen, en ik kwam in een gang terecht waar allemaal badkamers waren. Elke gast had zijn eigen badkamer toegewezen gekregen. In de ene douche stonden twee meisjes in hun onderbroek elkaars rug te wassen, in de andere lag allemaal kots. Heel erg vies, ik werd er misselijk van. Ik miste Michel en ik vroeg me af waar hij was. Hij stond bovenaan een wenteltrap, die héél ver naar beneden ging, je kon het einde bijna niet zien. Hij hield een jas vast die hij heel precies naar beneden moest gooien zodat iemand hem beneden kon opvangen. Het leek wel een zaak van leven en dood, want iedereen stond om hem heen, hem aan te moedigen de jas los te laten. Plotseling riep iemand me, dat het eten klaar was. Ik ging terug de grote zaal in en er werd me een vegetarische maaltijd voorgeschoteld. Zo smerig, ik zou zweren dat het hondenbrokken waren. Na het eten ging ik op zoek naar Michel.

Mijn bruid was verdwenen, het huis was leeg, ik begreep er niets meer van. Ik werd bang en rende de lange trappen af, ik rende en rende en rende totdat ik beneden was. Ik stond in een grote zaal, een soort labaratorium waar vast onpluize experimenten werden gedaan! Een heel onprettig gevoel bekroop me, wat was hier in hemelsnaam aan de hand?
Ik draaide me om en daar verscheen plotseling een lange gang. Van oude stenen gemaakt, slechts verlicht door een paar fakkels aan de afgebrokkelde muren.

Aan het eind van de gang stond Karl Lagerfield, of in ieder geval iemand die op hem leek. :o) Lang wit haar, een zwarte zonnebril op, zwart maatpak. Hij stond met zijn armen over elkaar naar mij te kijken, terwijl achter hem een leger van dezelfde soort geklede mensen verscheen. Ik vroeg hem waar Michel was. Hij zei dat Michel dood was. Ik zei "Laat zien dan dat lijk!! Eerst zien dan geloven!" Maar dat mocht niet. Ik riep dat Michel niet dood was, dat Karl en zijn leger aan het bluffen waren. Ik rende weg maar kwam geen meter verder. Karl pakte me bij mijn schouder en vertelde me dat Michel naar Engeland was gevlucht, samen met míjn bruid. Ik werd naar een lange rij tafels geleid, waar ik plaats moest nemen op een heel ongemakkelijk klapstoeltje. De tafels waren allemaal heel feestelijk gedekt, met roze, geel en blauwe kleedjes en een heel mooi servies. Er was iets te vieren, er zat iets groots aan te komen.... Ik zat tussen allemaal rare, gehersenspoelde figuren te wachten op het eten.
Te wachten op een speech van de Grote Leider.
Wegrennen was geen optie.
Ik kon niet opstaan.
Ik moest blijven zitten, ik moest meedoen,
ik moest één van hen worden...