Het is weer zo ver. Ik heb besloten om te gaan verhuizen. Ik woon heerlijk hier in het centrum, maar ik heb geen ramen in mijn woonkamer, ik heb weinig privacy omdat iedereen altijd ‘even in de buurt was’, en ik kan niet naar buiten. Ik wil een balkonnetje, een plekje om in de zon mijn ontbijtje te eten en te genieten van de frisse lucht. Dit weekend heb ik dan ook gereageerd op een aantal woningen via de woningstichting. Ik sta al twee jaar ingeschreven dus ik acht mijn kansen redelijk groot.
Enfin, mijn broertje had de auto van papa die dag geconfisqueerd dus ik had hem gevraagd om samen met mij even langs een flatje te rijden. Zo makkelijk is dat niet blijkbaar! We hebben 135 rondjes gereden en konden het adres maar niet vinden. Verdi, Schubert, Haydn, Bruckner, allemaal zeer fijne componisten maar ik zocht de Rossinistraat. Uiteindelijk dachten we het gevonden te hebben, maar toen we om de flat heen reden om de voorkant te bekijken waren we weer in een andere straat beland. Het leek de film ‘Labyrinth’, waar je je maar éven omdraait en je omgeving verandert weer. Verdwaald voor eeuwig… in een doolhof van flats. Hoe dan ook, zonder mijn potentiële huisje in spe gevonden te hebben reden we enigszins teleurgesteld terug naar de Laarstraat, toen Marcus het plotseling uitschreeuwde. “Baaaaaaaaaaaaah!”
Wat bleek, mijn trouwe viervoetertje heeft een beetje last van wagenziekte. Iedereen heeft daar een beetje last van als Marcus rijdt, maar dat ter zijde.
Een dikke plak vers Dalibraaksel lag op de stoel en begon langzaam op de vloer te druipen. Niet te vergeten op mijn mooie zwarte bloemetjes rok. Die had ik net aangetrokken omdat ik die avond interessant bezoek zou krijgen. We hebben zeker een half uur voor mijn huis gestaan en de auto schoongemaakt. Correctie, ík heb de auto schoongemaakt en Marcus stond kokhalzend toe te kijken. Ik heb de reputatie onhandig te zijn, en dat bleek wel weer toen ik het schoonmaakdoekje wilde uitkloppen en er allemaal kotsklodders in mijn haar en gezicht landden. Marcus: “Baaaaaaaaaaaaaaaah!” Natuurlijk heb ik hem de hele straat achterna gerend met mijn kotsklodderhoofd. Heerlijk, mensen de stuipen op het lijf jagen. Twee keukenrollen, een halve liter allesreiniger en een flesje parfum later was het alsof er nooit iets gebeurd was. Het rook alleen vreselijk naar parfum, dus mijn vader zal wel denken “Die zoon van mij heeft weer in míjn auto met een dame liggen rotzooien”.
4 kommentarer:
De geur van hondenkots is indringend. De zitting en vloer heb je weliswaar ontdaan van nauwelijks verteerde worst, maar ik moet nu wel met een gasmasker of met de raampjes wijd open van A naar B. Gisteren heb ik bij Halfords een stankvreter gekocht, maar de combinatie parfum en kotsgeur doen me bijna over mijn nek gaan. Marcus' rijgedrag is er misschien debet aan maar het was wel de eerste keer dat Dali in een auto werd vervoerd?!
Papa
ohjee wat een nasleep... hahaha
nogmaals sorry.
dali heeft vaker in de auto gereden, ik denk dat het een combi is van marcus'rijgedrag (sorry bro) en het feit dat hij nét gegeten had?!
HAHAHA wat cool ,je vader reageert zelf!!! Hondekots is vies mar waarom in je haar?? Hannah, je blijft een bijzonder meisje. Wat voor parfum? Space cherry?????
als je een doekje uitklopt tegen de wind in dan komt de viezigheid soms weer richting je eigen hoofd vliegen.
met kots is dit ook het geval.
space cherry is op, schatje. ik heb magnolia van melvita gebruikt. :o)
Skicka en kommentar