Elkaar tot moes slaan en dan knuffelen

Kickboksen was niets voor mij. Een stelletje hersenloze apen die op elkaar in rammen, daar kon een vredelievend persoon als ik onmogelijk van houden. Ik besloot op uitnodiging de proef op de som te nemen. Ik bezocht een kickboksgala.

In de kleedkamer heerst oorverdovende stilte. Een stilte die voor de rest van de avond zeldzaam blijkt. Enkele minuten voor hij zichzelf zal moeten bewijzen zit Kamal Benamari in het hoekje van de kleedkamer. Zijn ogen zijn dicht, hij is in opperste concentratie. De trainer vraagt hem iets, maar hij antwoordt niet. “Op zo’n moment hoor ik niets, ik ben zó met de wedstrijd bezig.”
Het is zondag 2 oktober en het kickboksgala “Battle of Arnhem” vindt voor het vierde jaar achtereen plaats in de Rijnhallen. De opkomst is dit jaar minder dan verwacht; zo’n 1000 toeschouwers vullen langzaam de tribunes. Het lawaai is er niet minder om, dat staat vast. De ring is imposanter dan ik verwacht had. Vier grote bouwlampen die erop gericht staan maken het een indrukwekkend geheel. Ook zevenvoudig kampioen Jan Heniken is aanwezig. “Ik krijg hier de kriebels van! Ik hoef zelf niet meer te vechten, maar ik voel de zenuwen opkomen.”
Op een groot videoscherm worden beelden van andere gevechten vertoond, zodat ik alvast een idee krijg hoe heftig het er aan toe zal gaan.
Heftig is het zéker. Volwassen mannen die elkaar op de grond slaan, en huilend naar hun knie grijpen. Goed, échte mannen huilen uiteraard niet, maar ik dacht een heel klein traantje te zien.
Plotseling worden we opgeschrikt door een gigantische knal, gevolgd door knetterend vuurwerk uit een hoek van de zaal. Geen terroristische aanval gelukkig, dit hoort bij het theatrale sfeertje dat er in de zaal heerst.
De presentator van het spektakel komt binnenrijden op een ware Harley, en ik verbaas mijzelf: Ook ik ben zenuwachtig.
De spanning op de tribunes stijgt wanneer ‘Power’van SNAP loeihard gespeeld wordt, en de eerst vechter binnenkomt. “Wat dramatisch allemaal”, flitst er door mijn hoofd. Maar bovenal; wat leuk!
Al vanaf het eerste gevecht zit ik er helemaal in. Wat een klappen worden er uitgedeeld. Wat een techniek! Wat een sterke, alerte jongemannen. Wat een goed afgetrainde lichamen… een plezierige bijkomstigheid waar ik van te voren niet eens aan gedacht had. Met geopende mond en gebalde vuistjes zit ik op het puntje van mijn klapstoel. En wat maar weer eens bewijst dat het niets met agressie te maken heeft, is de welgemeende omhelzing die de deelnemers elkaar na afloop geven.
Kamal wordt aangekondigd, en onder een luid gejoel van de kleine schare fans die met hem meegereisd zijn, stapt hij de ring in. Al die weken van trainen, wegen, diëten en vroeg naar bed gaan mogen nu hun vruchten afwerpen. Ik merk dat ik pijn in mijn handen heb van het applaudisseren. En waarom sta ik trouwens rechtop? Het is een feestje waar je tegen wil en dank in meegesleept wordt.
Ik ging naar binnen met een kruiwagen vol vooroordelen, ik kwam naar buiten met een nieuwe visie op de vechtsport. Het draait niet alleen om bruut geweld. Er komt zoveel meer bij kijken. Het gaat om techniek, snelheid, slimheid. Het kan zelfs mooi zijn om naar te kijken. Ik heb een nieuw gewonnen respect voor de vechtsport en zijn beoefenaars.
Kamal verliest ondanks alle inzet zijn partij. Na afloop is hij helemaal kapot. Hij loopt mank. Zijn ogen stralen niets meer van het enthousiasme uit wat ik eerder die dag zo inspirerend vond. “Morgen krijg ik hier pas écht last van,” zegt hij terwijl hij over zijn been wrijft.
Ik geef hem een lolly, en hij lacht weer. Ook de stoerste mannen zijn makkelijk op te vrolijken.