Zwarte Cross

Gisteren ben ik met Christi naar de Zwarte Cross in Lichtenvoorde geweest. Vvvrroooeeemm!!
Het was lekker om weer eens oldskool naar een festival te gaan. Uit plastic bekers drinken, vette patat in het gras eten, mensen kijken en van de zon genieten.
De omgebouwde wagens vond ik het leukst. Een soort ter land, ter zee en in de lucht spektakel.
Het race circuit was omringd door heuveltjes met gras waar je lekker in het zonnetje kon gaan liggen kijken naar al dat snels wat voorbij scheurde.
In de verte zag ik eerder al een grote zwarte wolk onze kant op komen, en een tijdje later viel de eerste druppel naar beneden. Aanvankelijk vond ik het fijn en verkoelend, maar binnen vijf minuten regende het zó hard dat je geen hand voor ogen kon zien. Honderden mensen besloten tegelijk het circuit af te rennen naar het festival terrein, met uitzondering van een aantal jongens dat een worstelwedstrijd in een moddelpoel begonnen was...
Als alles mis gaat word je automatisch melig(tenzij je liever in een depressie raakt), dus met een slappe lach ren je met z'n allen al struikelend door de regen. Totale paniek, ik wist niet eens waar ik heen rende. Je raakt elkaar kwijt. Net liep ze nog voor me toch? Het is zo grappig eigenlijk; hoe wij op een stortbui reageren. Ik kan me de chaos bij een tsunami nauwelijks voorstellen.
Plotseling hoorde ik een bekende stem. 'Hannah kom hier heen!' Het was Christi. Ze stond bij de geopende deur van een Dixi wc'tje, een schuilplaats bij uitstek! Wij waren niet de enige die dit ontdekt hadden, want er zaten nog vier mannen in de dixie. Vier ja. Comfortabel was het niet maar het paste, zes mensen in één wc'tje. Zo leer je elke dag weer iets nieuws hè.
Later die dag werden we verrast door een tweede plensbui, maar toen hebben we toevlucht tot de Grote Rode Tent gezocht. Nét iets ruimer :o) Daar speelden trouwens nog leuke bandjes, ik heb gedanst op een Canadese versie van Jovink, erg vrolijke muziek. Tijdens dit optreden zag ik opeens een bekend gezicht. Ik moest heel lang kijken om het me te herinneren, ik kon maar niet op de naam komen en Christi ook niet... maar toen schreeuwde ik het uit
'KEVIIIIIIIIIIIIN ! DAAR LOOPT KEVIN ! ' In één second was ik weer 16. Kevin van Cheyenne weetjewel. Temptation Island. Het is nu uit tussen hun, ze is tóch voor die andere belg gegaan geloof ik. Zonde hoor, want Kevin mag er wezen wat ons betreft. En hij wás er, naast mij op de dansvloer. Ik heb hem eventjes aangekeken. Ik hoop dat hij in mijn blik de boodschap kon lezen: Alles komt goed schatje. Hij was vrij snel weer verdwenen in de menigte, ik geloof dat het niet helemaal zijn muziek was. Ik begrijp uberhaupt niet wat hem op de zwarte cross in de achterhoek brengt, maar hij zag er niet erg enthousiast uit. Als je dit leest Kevin, kop op. Je mag er wezen, en alles komt goed.
Maar even serieus... die Achterhoekers. Het is een apart volkje hoor. Dat taaltje, de voorkeur voor bier, de bijzondere kledingcombinaties en de manier waarop ze dansen. Voor alle studenten Culturele Antropologie, je hoeft niet naar Afrika om onderzoek te doen naar bijzondere subculturen. Gewoon een uurtje ofzo naar het oosten rijden! We hebben onder andere kennis gemaakt met een bijzonder ritueel; het vacuum zuigen van Flugelflesjes aan het eigen lichaam. Geen enkel lichaamsdeel wordt hierbij overgeslagen. Het puntje van de penis ook niet. Vervolgens loopt men schuddend rond, Flugelflesjes al bungelend aan het lijf.
Fascinerend.