Gesprekken

Ik word gek van al die bekrompen zielen hier in Zutphen! Getver. Benepen, enggeestig, geborneerd, huisbakken, klef, kleindenkend, kleingeestig, kleinzielig, kneuterig, en bovendien pietluttig...getver. Het epicentrum van deze bekrompenheid bevindt zich in het kantoor van de thuiszorgorganisatie waar ik werk, ontdekte ik gisteren.
Voor de tweede keer in een maand word ik op kantoor geroepen voor "een gesprek". Nou, dan weet je het al.
De eerste keer was drie weken geleden, naar aanleiding van een gesprek tussen mij een een zorgvrager. Zij vroeg of ik nog op vakantie ging. Ik zei nee. Zij vroeg waarom niet. Ik zei omdat ik geen geld daarvoor had. Zij vroeg waarom niet. Ik zei omdat ik een paar achterstanden heb. Het leven is duur. Het gesprek eindigde toen ik de stofzuiger weer aanzette.
Een paar dagen later, tijdens het eerste "gesprek", bleek de dame in kwestie naar het kantoor gebeld te hebben. Ze had medelijden met mij, vond me zo'n lieve meid, en wilde me wat geld geven. Of dat mocht van hun. Ten eerste zou ik uiteraard nooit geld van een klant aannemen, ten tweede was het gewoon een schattig gebaar van een oud besje , nietwaar. Maar in het epicentrum van bekrompendheid waar de verlichting ver te zoeken is werd ik tot mijn grote verbazing ervan beschuldigd oude vrouwtjes te beroven. Ik zou aan iedereen verhalen ophangen over mijn armoe en geprobeerd hebben geld af te troggelen.

Pardon? Mijn mond viel open van verbazing, dat men zo min over me dacht.

Het tweede "gesprek" vond gisteren plaats, met lood in mijn schoenen sleepte ik mijzelf weer naar dat kantoortje. Ik was in mijn hoofd flink op zoek geweest naar mogelijke redenen van mijn uitnodiging, maar ik kon echt niets bedenken.

Een week geleden was ik aan het werk bij een mevrouw. Ik stond in haar tuin de was op te hangen. De tegels van de tuin waren door haar kleinkinderen hier en daar versierd met stoepkrijt. De stoepkrijt lag er ook nog, en voor ik het wist had ik ook op een van de tegels een hartje getekend. Mevrouw vond het niet erg, ze kon er juist om lachen en ik kreeg een extra koekje bij de thee.
Een collega van mij kon er blijkbaar niet om lachen, want zij heeft het op kantoor gerapporteerd en de conclusie was dat ik mijn werk niet serieus genoeg neem. Ik moet mijn tijd niet verdoen met andermans tegels onderkalken. Mijn gedrag is niet professioneel en dat schaadt de reputatie van de organisatie.
Een hartje... alsof het een hakenkruis was.

Ligt het aan mij? Ben ik een soort spookrijder des levens?
Is er geen plaats meer voor ruimdenkende mensen? Voor spontane acties en een beetje kleur hier en daar?
Met de woorden "Je begrijpt dat hier een notitie van gemaakt is naar het hoofdkantoor en dat dit gevolgen zal hebben voor je contract" nog in mijn oren klinkend ben ik naar huis gegaan.

Ik maak me zorgen om de toekomst van onze maatschappij.
Of ben ik rijp voor het gesticht? Och, als ik daar mag stoepkrijten...