zelfmedelijden

De dag begon vandaag met hoofdpijn.
Goedemorgen! Misschien ligt het aan het weer, maar ik heb de laatste paar dagen continu hoofdpijn. Ik heb zon nodig! Veel zon. En een strand, en een stapel boeken. Een vakantie dus eigenlijk :o) Maar dat zit er voorlopig nog niet in. Eerst moet ik naar de tandarts, om vier uur vanmiddag om precies te zijn. Ik was netjes op tijd, maar de tandarts niet.
Om tien over half vijf mocht ik naar binnen. Genoeg tijd om te concluderen dat er geen interessante lectuur in de wachtkamer aanwezig was.
Ik wist dat het niet goed zat, maar het was toch even slikken toen de tandarts me vertelde dat ik een gaatje had. Voor alles moet de eerste keer zijn, maar dat neemt de teleurstelling niet weg. Een aantal minuten later ontdekte hij nóg een gaatje. Twee gaatjes! .....zucht, nu voel me ik me pas echt volwassen.
Ze kunnen die gaatjes niet gelijk behandelen, je moet er eerst nog een paar weken mee rondlopen. Vind ik erg gemeen, trouwens. Op 7 december ben ik pas aan de beurt. Op mijn verjaardag! Gezellig hoor.

De weg naar huis was ook niet erg voorspoedig. Het begon lichtjes te regenen, en het waaide ook. De verkeerde kant op, dus je haar vliegt voor je uit en komt steeds in je mond terecht.
In beide ogen knalde vervolgens een vliegje.
Halfblind wilde ik naar de kant van de weg fietsen om de vliegjes (of wat er van over was) te verwijderen. Maar mijn trapper besloot op dat moment de handdoek in de ring te gooien.
Mijn trapper viel op de grond. Ik zag nog steeds niets. Maar ik moest mijn trapper tien meter achter mij gaan ophalen terwijl ondertussen de boodschappentas van mijn bagagedrager viel.
Ik had ook nog een grote mand voorop met Dali erin, had ik dat al verteld? Ik moet echt een bakfiets ofzo aanschaffen. Met een plastic scherm voorop, graag. Tegen de vliegjes.
De hoofdpijn werd alleen maar erger. Ik had de vliegjes uit mijn ogen gewreven, en volgens mij de helft van mijn mascara. De andere helft zat inmiddels op mijn wangen.
Ik passeerde een verliefd stel. Hand in hand liepen ze op de stoep, ze hadden duidelijk plezier samen. Ik wilde ze werkelijk aanrijden.
Uit jaloezie, voor de duidelijkheid. Verliefd zijn is zo heerlijk! Ik mis het.

Ik kwam thuis na wat een eindeloze overlevingstocht had geleken. Gezien mijn kapsel had je dat ook meteen gelooft.
De deur was nog niet achter me dicht getrokken, of ik begon te huilen.
Dat kan ik soms doen; als een ware Bridget Jones op de vloer vallen, huilen, klagen.
En ik ben niet eens ongesteld.

Ik weet dat het leven niet eerlijk is. Ik heb het best goed. En in Afrika hebben ze zo'n honger. Alles waar ik me druk om maak, stelt niets voor.
Ik vind heus wel een lieve man.
En twee gaatjes is echt niet zo veel.

Maar toch.