b(iz)arre tijden

mijn week.

Om te beginnen heeft er een wonder plaatsgevonden. Ik stond een paar euro in de PLUS. Ik dacht even dat ik het niet goed zag, maar nadat ik mezelf een paar keer geslagen en geknepen had was het nog steeds zo. On-ge-loof-lijk. Ik had met Christi afgesproken in de Picknick (waar je zo lekker in die banken kan wegzakken) en heb mijzelf getrakteerd op een prijzig broodje met alles erop en eraan. Heel even dook het schuldgevoel weer op, maar ik heb het bord praktisch afgelikt en van elke hap dubbel genoten. Oh armoede... bron van revolutie en criminaliteit! Jij hebt me ook geleerd te genieten van de kleine dingen.

Ook de krant meldde deze week weer een bizar feit. Het gaat niet goed met Amerika, ik zeg het je. In Austin, Texas wil men nu dat blinden ook de mogelijkheid krijgen te jagen. Dat elke burger daar een geweer bezitten mag is natuurlijk al vragen om problemen. Maar BLINDEN? Het hele concept jagen moet nu toch eens afgelopen zijn? Wellicht schieten die blinden per ongeluk een paar jagers neer, dat zal ze leren!

En dan, woensdag. Een begrafenis... van een sterke jonge vrouw die veel te snel deze aarde moest verlaten. Ik hoop dat ze gezien heeft hoeveel mensen er gekomen zijn om haar te eren. Het was indrukwekkend te zien hoe vol de zaal was. Mensen zaten ook op de grond, en zelfs tot in de gang stonden nog bezoekers. Ik hoop echt dat ze het gezien heeft. Ik wil niet iemand zijn die parasiteert op emoties van anderen ofzo (wat is het woord daarvoor?), maar om al die mensen zo bij elkaar te zien maakte het hele gebeuren nog triester en ik kon het niet laten een traantje weg te pinken. Ik had mezelf nog zo beloofd dat niet te doen. Maar het was een hele mooie begrafenis, en ik heb 's avonds nog een kaarsje voor haar gebrand. Het leven is zo bizar soms, je wordt gek als je probeert het te begrijpen.

Ik hoorde deze week ook via verscheidene roddelaars het laatste nieuws omtrent mijn ex. Hij heeft een nieuwe vriendin. Hej beste 'man', had je me dat niet even zelf kunnen vertellen?
Ze heet Hannah. Dat mag ook bizar genoemd worden, nietwaar? Daarmee houden onze overeenkomsten trouwens op, als ik dat mag geloven. Het is een type dame die het leuk vindt 40 uur per week in een callcenter met een hoorn aan haar oor te zitten. Bij hetzelfde bedrijf waar Hij altijd zo'n hekel aan zei te hebben. Heeft me zelfs afgeraden er te gaan werken. Volgens mij gaat het niet goed met hem, hoor.
Eerst was ik er best van ondersteboven. Maar dat komt misschien omdat het nooit leuk is als je ex sneller dan jij weer van de straat geplukt is. Ik weet het niet. Maar het is goed zo. Ja...

Ik ben mijzelf deze week ook aan het verwennen. Daar heb ik gelukkig geen man voor nodig!
Ik heb bijvoorbeeld een geinige ketting plus armband besteld bij de Wehkamp. Met een waardebon die ik gekregen heb van de Consumentenbond. Ik had niet verwacht dat meedoen aan al die enqûetes ooit nog iets zou opleveren, maar het heeft dus zin gehad. En diezelfde dag ging ik mijn kerstpakket ophalen bij het uitzendburo. Dit bleek een irischeque te zijn van maar liefst 50 euro. Ik ga er morgen mee naar de Hema, want daar hebben ze én kleren én snoep én make-up én prullaria voor je huis. Natuurlijk zal ik ook kerstkadootjes kopen voor mijn familie. Ik heb nu al zin in morgenmiddag! Ik ga er een spelletje van maken... ik doe alsof ik slechts één minuut van de presentator heb gekregen heb om mijn mandje te vullen en ga als een gek daar door de gangen rennen.

Kerst vind ik trouwens niet zo fijn. De grote vertelling heeft inmiddels haar geloofwaardigheid verloren, en kerstmis is gereduceerd tot een koop- en vreetfestijn. Het geeft me ongevraagd het gevoel dat ik gezellig moet doen. Maar onze familie doet niet aan samenkomsten op de feestdagen (de ene helft haat elkaar en de andere helft woont 2000 kilometer verderop), en dus zit ik meestal thuis. Ik ga wel met vrienden eten hoor, en ik geniet zeker van de klassieke kerstfilms op t.v., maar toch geven de feestdagen mij een ongemakkelijk, beetje eenzaam gevoel. Ik heb trouwens nog steeds geen kerstboom. Ik ging vanavond naar een benzinepomp waar ik eerder zag dat ze verkocht werden, maar die man was al vertrokken, met zijn kar vol bomen. De pompbediende zei me dat er nergens meer kerstbomen verkocht worden. Dat kán toch niet waar zijn? Wordt dit een kerst zonder kerstboom? Ik houd misschien niet zo van kerstmis, maar die boom hoort er gewoon bij. Van gezelligheid kan ik nooit genoeg krijgen en al die mooie gekleurde ballen en lampjes verdienen het 1 keer per jaar opgehangen te worden. Ik ga morgen op pad voor een kerstboom, en als de pompbediende gelijk had, dan ga ik gewoon met een zaag naar het bos. Ik doe het hoor. Die boom moet er komen.

Tot slot, had ik gisteren een late dienst op Villa Nuova, een instelling voor ouderen. Ik viel met mijn neus in de boter, want die avond werd het kerstfeest gevierd. Dat betekent geen tafels dekken of eten opdienen. Geen dames die uit verveling weer in hun broek poepen. En zeker geen eindeloze potjes rummikub spelen! Ik heb met het koor meegezongen, op kerstliederen die ik niet kende. En ik vond het hartstikke leuk. Ik heb in de keuken meegeholpen de hapjes klaar te zetten. En ik heb natuurlijk per ongeluk een paar koekjes gebroken en opgegeten. Want als ze gebroken zijn kun je ze natuurlijk niet opdienen. Er kwam ook een dominee in een lang gewaad, speciaal om met ons te bidden. In de pauze, net nadat hij het kerstverhaal had verteld, stond ik buiten een sigaretje te roken toen hij zich bij me voegde. Hij stak een peuk op en inhaleerde diep. "Aah... de beste smaak van de wereld..", zei hij. Ik vond het zo bizar! Daar stond de dominee in het maanlicht. In zijn jurk, met een peuk op zijn lip.

Fijn weekend allemaal. Ik moet naar marcus gaan luisteren, die net thuis komt van de kroeg en nog minder van vrouwen snapt dan voorheen. "Ze spelen allemaal een spelletje met je", hoor ik vanuit de keuken.