Mr Big

En dan, op een zaterdagmiddag , kom je je ex tegen. De befaamde en beruchte ex, van wie je zoveel hield en om wie je zoveel gehuild hebt.
We hadden elkaar al een tijd niet gezien, en je weet hoe dat gaat als je een ex tegenkomt. Je spreekt vriendelijk en doet vrolijk, en ondertussen bekijk je elkaar grondig. Wat voel ik nu? Wie is dit eigenlijk? Heb ik met hem het bed gedeeld? Beelden uit een ver verleden springen als paddestoeltjes op je netvlies. Het lijkt wel een droom, zo moeilijk is het om je voor te stellen dat het allemaal toch echt gebeurd is. Hij was mijn Big. Vanzelfsprekend vraag je je af of hij op dat moment hetzelfde ervaart.
Ik moest giechelen van binnen, want ik hoopte dat hij zou zien hoe mooi, grappig en intelligent ik ben. Hij zou denken "Doing. IDIOOT dat ik ben!"
Hij zou zijn boodschappen laten vallen, in het openbaar op zijn knieen gaan, mij smeken ons nog een kans te geven. Niemand is immers zo bijzonder als ik, dat zou hij wederom beseffen. Nonchalant zou ik een trekje van mijn sigaret nemen, en zeggen "Goh, dat is heel schattig allemaal, maar ik dacht het niet kerel."
Die bevredigende situatie bleef uit, en dat is maar goed ook. Ik ben over hem heen. Het heeft me lang geduurd, maar het is zo ver. Ik voelde niets, ik keek en keek en keek maar ik voelde niets. Geen verdriet, geen wroeging, geen nostalgisch verlangen. Allemaal niets van dat. Een vreemd gevoel, zo leeg! Maar heel prettig.
Tijd heelt alle wonden, een nieuwe liefde ook. Ik word volwassen mensen, een beangstigend maar verukkelijk gevoel.