Ik zat net op mijn balkon in de zon (gratis én heel lekker) met De Zahir van Paulo Coelho. Het boek gaat over een schrijver wiens vrouw plotseling verdwenen is. Hij gaat op zoek naar haar, en reist de hele wereld over om haar te vinden. Zijn reis brengt hem niet alleen dichter bij zijn vrouw, maar leert hem ook naar zijn eigen leven te kijken. Wat heb ik gedaan tot nu toe? Waar heeft dat mij gebracht? Ben ik gelukkig?
Ik ben in ieder geval werkeloos…en dat geeft een mens veel te veel tijd om na te denken. Ik kijk elke zaterdag in de krant naar vacatures, maar ik heb soms geen idee waar ik naar zoek.
( De Vloek van de Diplomaloze )
Ik heb zeeën van tijd om met mezelf in discussie te gaan, en dat doe ik ook.
Ik weet niet of ik gelukkig ben, want wat is geluk? Ik weet niet waar ik heen wil reizen, wat ik wil gaan doen, wat nuttig is, wat zinvol is, wat me gelukkig maakt. Ik weet wel dat we een groot deel van ons leven moeten werken. Wanneer je dus een baan zoekt, hoop je dat het een plezierige aanvulling op je leven is. Het lijkt me vreselijk om een baan te hebben waar ik niet gelukkig mee ben. Je zou er maar elke dag heen moeten. Daarom heb ik het altijd zo moeilijk gevonden om te besluiten wat ik wilde worden.
Toen ik besloot verpleegkunde te gaan studeren, ging daar een heleboel gefilosofeer aan vooraf. Wat wil ik met mijn leven? Wat moet ik gaan doen om mijn leven te verrijken?
Zonder de zin van het leven te weten, kon ik hier moeilijk op antwoorden. Ik stelde mijzelf een andere vraag; waar heeft de wereld dan behoefte aan? Dat was iets wat te beantwoorden was. Wat kan ik persoonlijk doen om de wereld te verbeteren? Verpleegkunde was het antwoord. Ik verachtte mensen die op kantoor zaten en zich alleen maar bezig hielden met winst en macht. Deze mensen begrepen niet waar het leven om draaide. Totaal niet aan mijzelf denkend, maar aan het welzijn van de wereld, begon ik aan de opleiding. Ik zou mensen gezond en gelukkig gaan maken. Maar ik vergat daarbij mijn eigen geluk. Ik heb nooit begrepen hoe ik gelukkig kan leren worden, mijzelf kan accepteren en het leven en zijn gebreken - de onvermijdelijk dood- kan omarmen. Het Florence Nightingale tijdperk bleek al lang gevlogen. Geen collega daar die mijn ideeën deelde. Het draaide allemaal om werken, regels, een schema waar aan gehouden moest worden. Als een patiënt naar de toilet moest werd geroepen “Wij hebben nu pauze! Houd het maar even op”. Wanneer ik daar mijn onbegrip over probeerde te uiten, werd mij verteld dat ik nog jong was en te idealistisch. Dat deed me pijn, want er zou niet naar me geluisterd worden. Ik merkte na een paar jaar dat ik het geluk niet gevonden had. En dat het verdomd moeilijk was om anderen gelukkig te maken. Het duurde enige tijd om de stap te zetten, maar ik wist al lang dat ik weg zou gaan. Ik voelde me niet thuis. Is dat mijn fout? Het feit dat ik op zoek ben naar een gevoel van thuiskomen, de welbekende roeping te vinden? Tot het einde der tijden met plezier en enthousiasme naar mijn werk te gaan? Ik vrees dat ik voor een grote teleurstelling sta.
Ik denk dat al dat gepieker en zoeken naar een reden me de das om gedaan heeft. “Doe gewoon wat je leuk vindt”, dat zeggen velen - maar ik weet niet wat ik leuk vind. Weet je wat ik leuk vind? Op mijn balkon in de zon zitten en uren verdiept in een boek zijn, alles om me heen vergeten. Ik vind het leuk om met mijn hond lange wandelingen te maken naar plekjes die ik nooit eerder ontdekt had. Ik vind het leuk om te schrijven, maar ik ben een middelmatige schrijver en dat brengt je nergens. Ik denk dat ik van middelmatig naar goed zou kunnen evolueren, maar er is niemand daarbuiten die je een kans wil geven, die je onder zijn of haar hoede wil nemen en je de kneepjes van het vak wil leren. Ik vind het leuk om te zingen, maar ik ben een middelmatige zangeres. Ik spreek vijf vreemde talen- middelmatig. Ik zie er leuk uit, maar ik ben zeker geen centerfold materiaal.
De idee om fulltime te werken, elke dag binnen opgesloten te zitten en elke dag in een propvolle trein naar mijn werk te gaan, of in de file te staan, maakt me zo bang. Ik ben niet zo zeer bang voor deze handelingen, eerder voor wat het met me zal doen. Of is dit het? Is dit wat ons allen –of we het nu willen of niet- te doen staat?
Wat het antwoord daarop ook mag zijn, momenteel heb ik weinig keus: de rekeningen stapelen zich op, ik heb geen geld om mijn huis, water, licht, kleding, voedsel, kortom de fundamentele dingen te financieren. Ik zal dus wel moeten. Waarom voel ik dan toch zo’n angst en afkeer. Het is beter het onvermijdelijke te accepteren, te gaan werken, een huis te kopen, een paar kinderen op de wereld te zetten, de sleur te omarmen tot je ’s avonds na het eten op de bank zit en merkt dat je elkaar weer niets ver vertellen hebt. Bij zijn dat er televisie is. Niet toegeven dat je eenzaam bent.
Of gewoon met een miljonair trouwen! Wat zal hij elke dag blij thuis komen van zijn werk, als hij hoort dat ik weer fijn op het balkon heb zitten lezen, en met Dali mooie plekjes ontdekt heb. Toevallig las ik gisteren een artikel in de Ode over een man die zijn vrouw het perfecte huwelijkscadeau gaf: Hij beloofde haar een jaar lang te onderhouden. Dan had ze genoeg tijd om zichzelf uit te pluizen, op het balkon te zitten en schrijven, veel schrijven. Want ze had altijd van schrijven gehouden maar er nooit tijd voor gehad, als drukke carrièrevrouw. Uiteindelijk schreef ze in dat jaar zó’n mooi boek dat het meteen op de bestsellerslijst terecht kwam. Ze betaalde hem terug met haar geluk. Mooi verhaal hè?
8 kommentarer:
dag lieve hannah!
wat een geweldig stukje weer!
ik moet zeggen, ik zit bijna een beetje met hetzelfde probleem; héb wel werk maar wil niet meer...samen vacatures in de krant doorspitten?
geniaal stukje en inderdaad mooi verhaal dat laatste ;)
ow ja, nogmaals bedankt voor het truitje ;)
Lekker verhaal, dat laatste.
Ikwil ook wel een vrouw die mij lekker de hele dag op balkon laat zitten nietsen... Ik ben bang dat het een mooi beeld is en daar slechts bbij zal blijven.
Zie je, op ieder potje past het welbekende deekseltje. Jij vindt ook wel die leuke baan, en ook wel die plek waar je wilt zijn. Het is nu alleeen even door de zure appel heen bijten.
Ik heb regelmatig ferm gebaald van banen, tot op het randje van de depressiviteit... Dan komt het neer op even op je tanden bijten.
Over de heuvel ligt 'het beloofde land'.
Stel doelen. Realistische doelen die je echt wilt behalen.
Jij komt er wel, maak je maar niet druk.
Food for thought. Daar ga ik eens even op zitten kauwen.
Maar wat ik je nu vast wil zeggen is dit: Werk is geen levensvervulling, het is hoe je je rekeningen betaalt. En werk betekent niet automatisch sleur en het onvermijdelijke overlijden van alles wat leuk is in het leven.
Hey, maar diplomaloze, waarom ga je geen BBL-opleiding volgen tot bloemist, kok of fietsenmaker? Da's concreet werk, dus dan hoef je niet meer zo te piekeren of alles wat je doet wel bij je idealen past. Werken met je handen, en in je vrije tijd lekker filosoferen op je heerlijke balkonnetje. Why not?
Prachtig stukje voor iemand die zich middelmatig noemt! Hee, Hannah, ik maak even gebruik van de gelegenheid! Zat even te denken, terwijl je hier en daar eens een krant doorspit, en jezelf doelen stelt (wie weet in de vorm van BBL-opleidingen, want da's best een goeie), kun je misschien op je balkonnetje best eens wat van je hersenspinsels opschrijven en een beetje chronologisch ordenen! Er zijn er zat die een bestseller in elkaar draaien zonder de kunstjes van het vak te hebben geleerd en je hebt genoeg om te boeien!
Zo te zien zijn er wel mensen die in jou geloven, nu jij nog..
Zie je gauw,
Mariëtte
hi skattekepattateke,
Voor mij ben je verreweg van middelmatig,maar dat weet je stiekum al.
Was blij weer een stukje van je aan te treffen, en herken veel van wat je schrijft. Ik wil ook alleen nog kiezen voor wat leuk is, en niet dingen doen die te veel energie kosten, om je er uiteindelijk toch nog klote bij te voelen. Maar wat wil ik? Wat is leuk? Laten we gauw afspreken.
dikke kus aan je kinderen van tante Christi, ow ja, en ook een voor jou natuurlijk!
doei
wat zijn jullie allemaal lief!
Het beloofde gedicht naar aanleiding van je post... x Maryque
Harrie Jekkers - De rivier
Er was eens een grote brede rivier,
Die dacht: waarom stroom ik toch altijd maar hier?
Altijd datzelfde saaie dal,
Dat wist ie nou wel, dat kende ie al.
Kijk, dat ie een rivier was, dat vond ie niet erg,
Maar hij wou zo graag naar de andere kant van de berg.
De andere kant, zo had hij gehoord,
Was warmer en groener, een schitterend oord.
Hij werd gek van zijn waar hij altijd maar was,
Hij verlangde naar het andere, groenere gras.
Hij vroeg aan een klimgeit, een vriendelijk beest,
'Zeg die andere kant, geit, daar ben jij toch geweest?
Dus jij kan het weten, zeg me eens gauw,
Over zo'n berg heen, hoe flik je dat nou? ”
“Klimmen, ” zei de klimgeit, “Kijk, je begint onderaan,
Je klimt en je klimt, je blijft af en toe staan,
Nou, dan klim je weer verder, omhoog langs de wand,
En over de top ligt de andere kant.”
De geit werd bedankt, de rivier wist genoeg,
Hij had nog een fikse klim voor de boeg.
Hij nam eerst een aanloop, dat leek hem wel slim,
Hij borrelde, bruisde en brulde: “Ik klim! ”
Hij trad uit zijn oevers, maar verder ook niet.
Hij bleef waar hij was, tot zijn grote verdriet.
En hij riep naar de klimgeit, hoog op de top:
“Ik vraag het een ander, ik geef het niet op! ”
En hij vroeg aan een vogel: “Zeg vogel, jij komt daar vandaan,
Over zo'n berg heen; hoe pak jij dat nou aan? ”
“Vliegen... ” zei de vogel. “Kijk zo doe je dat.”
Hij spreidde zijn vleugels en wapperde wat.
De rivier zei: “Bedankt.” Hij zette zich schrap,
Hij golfde en kolkte en riep: “Wapperdewap! ”
Hij steeg een klein eindje, hij dacht dat hij vloog,
Maar in feite kwam hij geen meter omhoog.
En de vogel intussen, vloog sierlijk over de top,
En de rivier riep woedend: “Wacht maar! Ik geef het niet op! ”
Maar toen sprak de zon: “Rivier, jij maakt je te druk,
Zo bereik je toch nooit het ultieme geluk?
Doe nou eens rustig, stroom niet zo vlug.
Ga nou eens liggen, gewoon op je rug.
Heus, geloof me, let maar eens op,
Met helemaal niks doen kom jij over de top.”
De rivier dacht: 'Niks doen, wat heeft dat voor nut?
Maar laat ik het maar doen, ik ben toch uitgeput.'
Hij volgde het advies van de zon,
En stroomde zo sloom en zo traag als hij kon.
Zijn water verdampte, zijn bedding viel droog,
Het was niet te geloven... Kijk nou, hij vloog!
De zon had gelijk, als wolk steeg hij op.
En de wind blies hem moeiteloos over de top.
En in regen viel de rivier weer neer op het land,
Precies waar hij zijn wilde; aan de andere kant.
Nou, dit was het dan weer, einde verhaal,
Oja, nog even de boodschap; hier komt de moraal:
'Sloof je niet uit, vier lekker feest,
Doe lekker niks, dan bereik je het meest!
Ik begrijp je gevoelens wel, maar op je balkon leer je niets. Op je balkon blijf je denken wat als, wat zou, allemaal theorie, een oneindig misschien waar je nooit uit zal halen wat je wilt. Je zoekt een gevoel en dat vind je niet op je balkon door te denken maar door ergens te zijn/ werken/ lopen/ enz. en te beseffen dat je het hebt. Ik ben het met Mick eens, en met mariette. Als je nix doet maar alleen denkt over iets doen gebeurt er niets. Als je je schrijfsels inderdaad eens bewaart en rubriceert... Een boek o.i.d. begint met krabbels en aantekeningen, niet met de kaft en een uitgever. Je hoeft niet te weten waar je begint maar je moet gewoon beginnen, anders denk je jezelf vast en sterft je intuitie en datgene wat JoU ding JOU ding maakt prenataal.
Als je niet onderweg bent kom je er nooit...
Maar je mag altijd op mijn centerfold komen staan ;)
Skicka en kommentar